کد مطلب:277169 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
انتظار عامل بقای جامعه تشیع
آنچه از بررسیهای دقیق و عمیق علمی در ابعاد گوناگون فلسفی، تاریخی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی «انتظار» در تاریخ، فلسفه ادیان، آیات كریمه قرآن و اخبار و احادیث اسلامی استفاده می شود این است كه: «انتظار» در طرحی كلّی و عمومی و در سطحی جهانی، عامل بقای نسل بشر و رمز موجودیّت تمام ادیان و مذاهب الهی و امروز نیز یكی از بزرگترین عوامل بقای جامعه اسلامی و «تشیّع راستین» در میان جامعه بشریّت است.
در طول تاریخ حیات پر افتخار «تشیّع» ـ اگر نگوییم یگانه عامل ـ، مهم ترین عاملی كه شیعیان را در برابر تمام حكومت های جور و ستم و دستگاههای ظلم و فساد حفظ نموده و آنها را در جریان زمان، با همه محرومیّت ها، رنج و شكنجه ها و حبس و تبعیدها، در برابر تمام صدمات و لطماتی كه از ناحیه زمامداران ستمكار بر آنان وارد شده است، از زوال و انقراض نگه داشته است، همین مسأله انتظار و عقیده به ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) بوده است.
تاریخ پر فراز و نشیب اسلام هیچ دسته و گروهی را نشان نمی دهد كه به اندازه «شیعه» از دست دوست و دشمن آن همه آسیب دیده باشد؛ امّا همچنان با قامتی افراشته چون كوهی سر به فلك كشیده ثابت و استوار بماند، و روز به روز به رشد و ترقّی خود ادامه دهد.
«پس از رحلت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) و شهادت امیرالمؤمنین و سید الشهدا (علیهما السلام) تا امروز، ریشه تمام حركات و نهضت های شیعه و مسلمین، علیه باطل و استثمارگران، همین فلسفه اجتماعی انتظار، عقیده به ادامه مبارزه حقّ و باطل،
[ صفحه 239]
تا پیروزی مطلق بوده است». [1] .
آری! جامعه تشیّع، در طول تاریخ حیات سراسر رنج زا و درد آلود و در عین حال افتخار آفرین خود، كه پیوسته با خون و شهادتها و دست و پا بریدنها، قتل و كشتارها، و زجر و شكنجه های طاقت فرسا و غیر قابل تحمّل همراه بوده است با همین امید و انتظار، همواره با حكومتهای جابرانه و سیاست های فریبكارانه و خُدعه آمیز جنگیده و از خود، حركت و جنبش بروز داده و مقاومت و استقامت نموده و زمینه را برای جاودانی ساختن خویش از هر حیث فراهم كرده است.
اگر انتظار و عقیده به ظهور نبود و مسلمانان و به ویژه «شیعیان»، منتظر آینده روشنی نبودند و عقیده به پیروزی نهایی حقّ و آینده قیام جهانی اسلام نداشتند، مسلّماً تا امروز شكست خورده بودند و تسلیم حكومت های زور و قدرت های استعماری گشته بودند، و شاید كوچكترین اثری هم از آنان در تاریخ باقی نمانده بود.
«از بهترین رازهای نهفته بقای «تشیّع» همین روح انتظاری است كه كالبد هر شیعه را آكنده ساخته، و پیوسته او را به تلاش و كوشش و جنبش و جوشش وامی دارد و مانع از نومیدی وبی تابی و افسردگی و درماندگی او می گردد. به تعبیر «دكتر علی وردی» استاد جامعه شناسی دانشگاه بغداد: تشیّع، «بركان خامد، آتشفشان خاموش» كوهسار اسلام است كه گاه و بی گاه، دود و بخار و لرزه و تكان اندكی پدید می آورد، و همین تأثیر اندك، ریشه تمام انقلابات دنیای اسلام می باشد». [2] .
در طول تاریخ حیات پر افتخار «تشیّع» ـ اگر نگوییم یگانه عامل ـ، مهم ترین عاملی كه شیعیان را در برابر تمام حكومت های جور و ستم و دستگاههای ظلم و فساد حفظ نموده و آنها را در جریان زمان، با همه محرومیّت ها، رنج و شكنجه ها و حبس و تبعیدها، در برابر تمام صدمات و لطماتی كه از ناحیه زمامداران ستمكار بر آنان وارد شده است، از زوال و انقراض نگه داشته است، همین مسأله انتظار و عقیده به ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) بوده است.
تاریخ پر فراز و نشیب اسلام هیچ دسته و گروهی را نشان نمی دهد كه به اندازه «شیعه» از دست دوست و دشمن آن همه آسیب دیده باشد؛ امّا همچنان با قامتی افراشته چون كوهی سر به فلك كشیده ثابت و استوار بماند، و روز به روز به رشد و ترقّی خود ادامه دهد.
«پس از رحلت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) و شهادت امیرالمؤمنین و سید الشهدا (علیهما السلام) تا امروز، ریشه تمام حركات و نهضت های شیعه و مسلمین، علیه باطل و استثمارگران، همین فلسفه اجتماعی انتظار، عقیده به ادامه مبارزه حقّ و باطل،
[ صفحه 239]
تا پیروزی مطلق بوده است». [1] .
آری! جامعه تشیّع، در طول تاریخ حیات سراسر رنج زا و درد آلود و در عین حال افتخار آفرین خود، كه پیوسته با خون و شهادتها و دست و پا بریدنها، قتل و كشتارها، و زجر و شكنجه های طاقت فرسا و غیر قابل تحمّل همراه بوده است با همین امید و انتظار، همواره با حكومتهای جابرانه و سیاست های فریبكارانه و خُدعه آمیز جنگیده و از خود، حركت و جنبش بروز داده و مقاومت و استقامت نموده و زمینه را برای جاودانی ساختن خویش از هر حیث فراهم كرده است.
اگر انتظار و عقیده به ظهور نبود و مسلمانان و به ویژه «شیعیان»، منتظر آینده روشنی نبودند و عقیده به پیروزی نهایی حقّ و آینده قیام جهانی اسلام نداشتند، مسلّماً تا امروز شكست خورده بودند و تسلیم حكومت های زور و قدرت های استعماری گشته بودند، و شاید كوچكترین اثری هم از آنان در تاریخ باقی نمانده بود.
«از بهترین رازهای نهفته بقای «تشیّع» همین روح انتظاری است كه كالبد هر شیعه را آكنده ساخته، و پیوسته او را به تلاش و كوشش و جنبش و جوشش وامی دارد و مانع از نومیدی وبی تابی و افسردگی و درماندگی او می گردد. به تعبیر «دكتر علی وردی» استاد جامعه شناسی دانشگاه بغداد: تشیّع، «بركان خامد، آتشفشان خاموش» كوهسار اسلام است كه گاه و بی گاه، دود و بخار و لرزه و تكان اندكی پدید می آورد، و همین تأثیر اندك، ریشه تمام انقلابات دنیای اسلام می باشد». [2] .
[1] امامت و مهدويّت، ج 1، ص 353.
[2] انتظار بذر انقلاب، ص 164.